BAYRAM YEMEĞİ

bayram... siz de eski bayramları düşünüp hüzünleniyor musunuz? yok, paleozoik çağdaki bayramlardan bahsetmiyorum. "istanbul'un istanbul olduğu" zamanlardan da bahsetmiyorum. benim "eski bayram"larım babaannemin zeytinyağlı sarmalarını, kavurmaları ve daha bir dolu lezzetli yemeği mideye indirdiğim, verilen harçlıklarla bütçemin kendinden geçtiği bayramlar. (aslında "ben özlemiyorum" diyecektim, ama harçlıkları düşününce vazgeçtim.)

en son ne zaman ailecek bayram kutlama işine girişmiştim, tam bilmiyorum. ama en az 6-7 yıl olmuş olsa gerekir. 24 aralık'ta yıllar sonra bir "aile tipi bayram kutlaması"na katıldım. noel, türkiye'de ailecek kutladığımız bayramlardan biri olmasa da, eninde sonunda bayramdı işte. hem de ne bayram...

ailecek yemek yendi. anneanne yenip bitirilemeyecek kadar çok pişirmişti, yine de yendi bitirildi. kurban bayramındaki kavurmanın yerini karaca kızartması almıştı mesela. ama değişmeyen, anneannenin "ben doydum" diyenlere bozulması, küsmüş gibi yapması oldu. haliyle kemerler genişletildi, yeniden yemeye başlandı. tatlı faslında çoktan ayılıp bayılmalar başlamıştı. anneanne, "ölümü öp" demedi belki, ama "ben sizin için yaptım bunları" dedi, "yemezseniz atılacak"...

karaca kızatması

çocuklara, gençlere hediyelerin yanında bir de noel harçlığı verildi. yılda bir defa herkesin birbirini gördüğü noel yemeğinde sohbetlerin konusu, gençlerin çocukluklarında yaptıkları komik şeylerdi. haliyle yanında sevgilisini getirenler utandı, sıkıldı. ailemle tanıştırdığım ilk sevgilime yemek sofrasında anlattıkları hikayeler, yüzümün nasıl kızardığı geldi aklıma.

bol bol içki içildi, akşam sona ererken herkes hafiften çakırkeyfti, belki de bildiğim bayram yemeklerinde tek farkı buydu almanya'da bir aileyle noel yemeği yemenin...